De snoeken baars (Stizostedion lucioperca)

Klasse van de Polyodontidae orde van baarsachtigen (Perciformes) familie van Percids onderfamilie van Luciopercines Stizostedion lucioperca (Linnaeus, 1758)

Zoals de naam suggereert - lucioperca - heeft de baars pike kenmerken van het Baars (perca) en snoeken (lucio). Zijn meer slanke lichaam onderscheidt van de pool die hij deelt met veel morfologische overeenkomsten. Deze instantie geeft het snel zwemmen mogelijkheden die ontbeert de boom. De vrij kleine, zeer ruwe en aanhangend ctenoid schalen hebben een gekartelde rand. De snuit is langwerpig, grote ogen zijn gepositioneerd genoeg eerder en de mond wijd is verdeeld en heeft krachtige kaken. Een van de kenmerken van het Baars pike is de aanwezigheid, naast haar slanke tanden van 4 tanden caniniformes meer of minder ontwikkelde afhankelijk van de leeftijd. De operculum heeft een achterste tip. Snoekbaars heeft twee grote rugvinnen. De eerste heeft een twee weken stekels, terwijl de tweede is uitsluitend samengesteld uit zachte stralen. Caudal en zijvinnen (lichtgeel) van de snoeken baars zijn van grote omvang, waardoor het een grote mogendheid en een goede manoeuvreerbaarheid.

De huidige vangst grootte varieert tussen de 30 en 60 cm voor een 2 tot 3 kg gewicht. maar sommige exemplaren kunnen meten tot 1,30 m voor een gewicht van ongeveer 15 kg.

De jurk is meestal weinig kleur. De rug is grijs-groene tot grijs-bruin en zwart, de flanken zijn lichter en zijn 8 tot 12 donkere transverse bands. Het lichaam is over het algemeen witachtig onder de zijlijn enigszins gebogen. De rugvin en caudal vinnen zijn doorspekt met zwart. Tijdens de reproductie is het mannetje donkerder dan het vrouwtje.

De snoeken baars woont meestal 10 tot 15 jaar, maximum 20 jaar.

De USS perch is een roofdier uitsluitend bijna visetende zodra het hoger is dan de grootte van 7-8 cm. De ogen van deze vis zijn aangepast om jacht om periodes van lage helderheid (zonsondergang). Het jaagt in een groep en heeft een voorliefde voor jonge cypriniden (bleak, Roach, Rudd, brasem...) maar het heeft een predatie op kleine Polen evenals jonge Galantine van snoekbaars met.

Op het moment van de reproductie, Galantine van snoekbaars met migreren naar het kuitschieten gebieden, gebieden waar een gravelly substraat of het grote zand. Fokken vindt plaats van April tot mei of meer sporadisch van maart tot juni. Kuitschieten vindt plaats in de nacht en de eieren zijn afgezet op het grind of zand van een rudimentaire nest bijgehouden en door het mannetje. De snoeken baars kunnen zeer agressief zijn tijdens deze periode. De ponte wordt gevolgd door een hogere sterfte van vrouwen.

De snoeken baars doet zich voor in kalme wateren: meren, reservoirs, kanalen en lage stromende rivieren. Het heeft een voorliefde voor de diepere gebieden tijdens de winter, terwijl hij de lage en middelhoge diepten tijdens fokken en tijdens de val seizoen houdt. Het werd waargenomen dat de snoeken baars neiging trouw te blijven aan de dezelfde site van ponte. Reproductie wordt daarom begeleid door de migratie van variabele amplitude.

De snoeken baars woont in rivieren en vijvers in Centraal-Europa. Het is afwezig uit Scandinavië, de Ierland, Schotland, het Spanje, de Italiaanse en de Griekenland.

De meest gebruikte technieken voor Galantine van snoekbaars met zijn absoluut dood en rits. De vliegvissen en het gebruik van trillingen zachte aas geven goede resultaten. Het moet hen behandelen in de buurt van de bodem. De lepel zal succesvoller met andere roofdieren met de snoeken zitstok zijn. De snoeken baars vlees is sappig.